Van tripje naar tripje
Door: Marleen
Blijf op de hoogte en volg Marleen
13 Maart 2016 | Nieuw Zeeland, Christchurch
Zo dat waren me weer twee weekendjes! Vorig weekend met Matt, een Engelse jongen die ik heb leren kennen, vrienden van hem en Femke (9 in totaal) gingen we Mount Brown beklimmen, wat aan de Westcoast ligt. De Westcoast is total anders dan de omgeving hier rondom Christchurch, veel meer bergachtig, en volop regenwoud. En staat dus ook bekend om veel regen. Dus ja, ook ons weekend.
Eenmaal –licht balend- het zonnige Christchurch achtergelaten, kwamen we in het gebergte wat ‘Arthurs pass’ heet terecht, met inderdaad al omgeven door wolken. Was eigenlijk wel heel mysterieus en passend in de omgeving. Helaas begon het toch lichtjes te regenen en hebben we onze picknick onder een afdak moeten voortzetten. Een paar korte stops gedaan en rond half 3 begonnen met de klim. De eerste keer tramping! Oftewel, kamperen en dus je benodigde dingen als slaapzak, eten, etc meenemen. De tenten en meeste drank droegen de jongens gelukkig. Het was erg pittig, want stijl, wortels waaraan ik me omhoog moest hijsen en alles was nat en drassig. Wel prachtig regenwoud, vol mos en bijzondere bomen en planten. Geen apen/slangen of wat voor dieren hier, Nieuw Zeeland is vooral natuur. Een gids vertelde me hier eens dat dat kwam omdat Nieuw Zeeland geheel overstroomd is geweest, en dat anders hier dezelfde dieren als Australie waren... zou best kunnen want ook qua enge insecten valt het mee en geen reptielen. Het ‘Wildlife’ vind je hier meer in het water, of in de lucht... (veel bijzodnere vogels) Wat je vooral tegenkomt zijn schapen, schapen, schapen en wat koeien.
Maargoed na 3,5 uur klimmen waren op de berg. Helaas was het uizicht magertjes door de wolken... helemaal nat geregend ook maar hoe blij waren we dat daar een hut stond, waar we een lekker vuurtje konden maken. De drank werd opengetrokken, vuurtje aan, eten gekookt en na een tijdje stond iedereen te dansen. De lucht trok nog open dus ook nog van het uitzicht kunnen genieten. Heel bijzonder zo boven op de berg een feestje bouwen met mensen die je amper kent!
De volgende dag was het gelukkig droog, want naar beneden was ook pittig en iedereen ging een aantal keer onderuit. Eenmaal beneden nogal last van ‘spaghetti legs’ , trillende benen. UItgeput in de auto, toen bleek de accu leeg. Gelukkig nog een boer in de buurt die wel kon helpen en konden we de tocht voortzetten naar Hokitika Gorge, een turkoize rivier, zo bijzonder, leek wel nep die kleur! En nog een laatste stop bij de ‘Castle rocks’ , een hondertal enorme verdwaalde stenen. Prachtig met dat avondlicht erop. Moe en voldaan weer thuis om een heerlijke douche te nemen en wasje erin te gooien. Wordt het vaste ritme op zondag, want zo ook vandaag: Dit weekend was ik weg met Femke, die net een auto had gekocht, naar Akaroa. We wilden die dolfijnen wel eens zien en dat is gelukt ook! We boekten een sailingcruise, en samen met 2 Australische ladies en schipper Ray voeren we de haven uit met een mooi houten zeilschip. Had de hoop op dolfijnen al bijna opgegeven, en we genoten toch al erg van het uitzicht, de vogels, en alle verhalen van Ray maar toen kwamen er opens twee dolfijnen rondom de boot spelen. Zo leuk om te zien! Om de beurt kwamen ze boven om adem te halen. Dit waren Hector dolphins, erg zeldzaam die je alleen bij Akaroa ziet. Ons geluk kon nog niet op want even later zagen we allemaal zeehonden en ook eetnje die allemaal koprollen in het water deed!
Vrijdagmiddag waren we vertrokken, nadat de auto gewassen was van binnen en buiten want hij zat nog vol hondenharen en we gingen daarin slapen.. Femke kon goed haar drivingskills oefenen (aangezien ze nog maar net haar rijbewijs heeft) en ik wat meer genieten van het uitzicht. Om even rustig van dat uitzicht over de Peninsula Banks te kunnen genieten zijn we boven op een berg gestopt voor een heerlijke bruschetta met zalm. Wow, wat een plaatje!! Toen ons ‘running dinner’ weer voortgezet en naar Akaroa doorgereden. Bij een kledingwinkel werden we welkom geheten met prosecoo en hapjes en konden we de nieuwe trends in Akaroa bewonderen. Nogal prijzig dus toen de prosecco op was een restaurant uitgezocht, wat een tapastentje werd. Lekker!!! Daarna naar de French farm free camping gereden, waar ik toen ook met Sarah had geslapen, maar helaas, het was afgezet. Free camping was daar niet meer allowed. Er stond wel een andere van naast de toiletten dus daarachter gezet en toch 2 nachten daar geslapen.
Zaterdag waaide het erg, konden we wel kayakken? De man van het visitorcentre was alles behalve behulpzaam en zette ons zowat voor gek omdat we zoveel vragen stelden. We wilden er gewoon het beste uit halen voor beide dagen! Uiteindelijk toch geboekt om 11 uur, en daar gingen we dan, jut en juul in de kayak. Rokje om ons heen, die aan de kayak werd vastgemaakt en met de pedalen kon ik sturen. We dachten dat het meeviel met de wind en golven, maar eenmaal om de hoek van de cliff was het flink ruig. Ook het idee om uit te stappen bij een strandje was geen success, want ja hoe gaan we dan weer terug en houden we droge schoenen? De man die daar woonde heeft vast flink gelachen, twee meisjes in een kayak zittend die vanaf het strand flink aan het ploegen waren om bij elke golf maar weer in het water te komen. Ik gaf het op en ben gaan duwen. Het sturen ging gewoon niet met die wind, we werden alle kanten op geduwd, dus die 4 uur maar gelaten, 2,5 uur was ons meer dan genoeg. Snel terug naar de kade voor een welverdiend ijsje en wat fish en chips (fosh & chops, wat ze hier zeggen) en gaan touren met de auto, gravelpaadjes op, totdat we een ‘stunning view’ hadden. Avontuurlijk als we waren, zijn we wat hekjes overgeklommen totdat we bij de klif kwamen, de beste plek om ons koude biertje te nuttigen. Echt einde vd wereld, niemand te zien, lege vlaktes en enorme kliffen. Alleen een dode koe kwamen we tegen… ‘s avonds nog wat vermaak opgezocht in het locale hotel, waar we gepoold hebben en waar zowaar een bandje (best goed!) speelde. En vandaag was dus de zeiltocht waar ik heel erg van heb genoten!
Het weer is nog prima, donderdagmiddag nog een prachtige strandwandeling gemaakt (met heel harde wind) en de zee ingedoken, maar het kan hier ook snel omslaan, ligt maar net aan of de wind van Antartica komt of bijv het noorden. Nu weer een drukke week qua onderzoek voor de boeg, en morgenavond afgesproken om ons tripje voor Pasen te plannen met een paar huisgenootjes + Matt, aangezein we dan 5 dagen hebben! En volgend weekend gaan we de groep waarmee we ook Mount Brown zijn beklommen vorige week, + sarah en Lucas, kamperen op een berg, maar dan wat dichterbij Christchurch. Dus ja, ik leef hier van trip naar trip!
Eenmaal –licht balend- het zonnige Christchurch achtergelaten, kwamen we in het gebergte wat ‘Arthurs pass’ heet terecht, met inderdaad al omgeven door wolken. Was eigenlijk wel heel mysterieus en passend in de omgeving. Helaas begon het toch lichtjes te regenen en hebben we onze picknick onder een afdak moeten voortzetten. Een paar korte stops gedaan en rond half 3 begonnen met de klim. De eerste keer tramping! Oftewel, kamperen en dus je benodigde dingen als slaapzak, eten, etc meenemen. De tenten en meeste drank droegen de jongens gelukkig. Het was erg pittig, want stijl, wortels waaraan ik me omhoog moest hijsen en alles was nat en drassig. Wel prachtig regenwoud, vol mos en bijzondere bomen en planten. Geen apen/slangen of wat voor dieren hier, Nieuw Zeeland is vooral natuur. Een gids vertelde me hier eens dat dat kwam omdat Nieuw Zeeland geheel overstroomd is geweest, en dat anders hier dezelfde dieren als Australie waren... zou best kunnen want ook qua enge insecten valt het mee en geen reptielen. Het ‘Wildlife’ vind je hier meer in het water, of in de lucht... (veel bijzodnere vogels) Wat je vooral tegenkomt zijn schapen, schapen, schapen en wat koeien.
Maargoed na 3,5 uur klimmen waren op de berg. Helaas was het uizicht magertjes door de wolken... helemaal nat geregend ook maar hoe blij waren we dat daar een hut stond, waar we een lekker vuurtje konden maken. De drank werd opengetrokken, vuurtje aan, eten gekookt en na een tijdje stond iedereen te dansen. De lucht trok nog open dus ook nog van het uitzicht kunnen genieten. Heel bijzonder zo boven op de berg een feestje bouwen met mensen die je amper kent!
De volgende dag was het gelukkig droog, want naar beneden was ook pittig en iedereen ging een aantal keer onderuit. Eenmaal beneden nogal last van ‘spaghetti legs’ , trillende benen. UItgeput in de auto, toen bleek de accu leeg. Gelukkig nog een boer in de buurt die wel kon helpen en konden we de tocht voortzetten naar Hokitika Gorge, een turkoize rivier, zo bijzonder, leek wel nep die kleur! En nog een laatste stop bij de ‘Castle rocks’ , een hondertal enorme verdwaalde stenen. Prachtig met dat avondlicht erop. Moe en voldaan weer thuis om een heerlijke douche te nemen en wasje erin te gooien. Wordt het vaste ritme op zondag, want zo ook vandaag: Dit weekend was ik weg met Femke, die net een auto had gekocht, naar Akaroa. We wilden die dolfijnen wel eens zien en dat is gelukt ook! We boekten een sailingcruise, en samen met 2 Australische ladies en schipper Ray voeren we de haven uit met een mooi houten zeilschip. Had de hoop op dolfijnen al bijna opgegeven, en we genoten toch al erg van het uitzicht, de vogels, en alle verhalen van Ray maar toen kwamen er opens twee dolfijnen rondom de boot spelen. Zo leuk om te zien! Om de beurt kwamen ze boven om adem te halen. Dit waren Hector dolphins, erg zeldzaam die je alleen bij Akaroa ziet. Ons geluk kon nog niet op want even later zagen we allemaal zeehonden en ook eetnje die allemaal koprollen in het water deed!
Vrijdagmiddag waren we vertrokken, nadat de auto gewassen was van binnen en buiten want hij zat nog vol hondenharen en we gingen daarin slapen.. Femke kon goed haar drivingskills oefenen (aangezien ze nog maar net haar rijbewijs heeft) en ik wat meer genieten van het uitzicht. Om even rustig van dat uitzicht over de Peninsula Banks te kunnen genieten zijn we boven op een berg gestopt voor een heerlijke bruschetta met zalm. Wow, wat een plaatje!! Toen ons ‘running dinner’ weer voortgezet en naar Akaroa doorgereden. Bij een kledingwinkel werden we welkom geheten met prosecoo en hapjes en konden we de nieuwe trends in Akaroa bewonderen. Nogal prijzig dus toen de prosecco op was een restaurant uitgezocht, wat een tapastentje werd. Lekker!!! Daarna naar de French farm free camping gereden, waar ik toen ook met Sarah had geslapen, maar helaas, het was afgezet. Free camping was daar niet meer allowed. Er stond wel een andere van naast de toiletten dus daarachter gezet en toch 2 nachten daar geslapen.
Zaterdag waaide het erg, konden we wel kayakken? De man van het visitorcentre was alles behalve behulpzaam en zette ons zowat voor gek omdat we zoveel vragen stelden. We wilden er gewoon het beste uit halen voor beide dagen! Uiteindelijk toch geboekt om 11 uur, en daar gingen we dan, jut en juul in de kayak. Rokje om ons heen, die aan de kayak werd vastgemaakt en met de pedalen kon ik sturen. We dachten dat het meeviel met de wind en golven, maar eenmaal om de hoek van de cliff was het flink ruig. Ook het idee om uit te stappen bij een strandje was geen success, want ja hoe gaan we dan weer terug en houden we droge schoenen? De man die daar woonde heeft vast flink gelachen, twee meisjes in een kayak zittend die vanaf het strand flink aan het ploegen waren om bij elke golf maar weer in het water te komen. Ik gaf het op en ben gaan duwen. Het sturen ging gewoon niet met die wind, we werden alle kanten op geduwd, dus die 4 uur maar gelaten, 2,5 uur was ons meer dan genoeg. Snel terug naar de kade voor een welverdiend ijsje en wat fish en chips (fosh & chops, wat ze hier zeggen) en gaan touren met de auto, gravelpaadjes op, totdat we een ‘stunning view’ hadden. Avontuurlijk als we waren, zijn we wat hekjes overgeklommen totdat we bij de klif kwamen, de beste plek om ons koude biertje te nuttigen. Echt einde vd wereld, niemand te zien, lege vlaktes en enorme kliffen. Alleen een dode koe kwamen we tegen… ‘s avonds nog wat vermaak opgezocht in het locale hotel, waar we gepoold hebben en waar zowaar een bandje (best goed!) speelde. En vandaag was dus de zeiltocht waar ik heel erg van heb genoten!
Het weer is nog prima, donderdagmiddag nog een prachtige strandwandeling gemaakt (met heel harde wind) en de zee ingedoken, maar het kan hier ook snel omslaan, ligt maar net aan of de wind van Antartica komt of bijv het noorden. Nu weer een drukke week qua onderzoek voor de boeg, en morgenavond afgesproken om ons tripje voor Pasen te plannen met een paar huisgenootjes + Matt, aangezein we dan 5 dagen hebben! En volgend weekend gaan we de groep waarmee we ook Mount Brown zijn beklommen vorige week, + sarah en Lucas, kamperen op een berg, maar dan wat dichterbij Christchurch. Dus ja, ik leef hier van trip naar trip!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
